M

Met kleine kinderen in Argentinië (2) – Salta en de Andes

Met onze drie kleine kinderen, Indy (4), Lukas (2) en Eva (1,5) reizen we door Argentinië. Na een eerste stop in Buenos Aires en op een boerderij in de Pampa,  vliegen we naar het noordwesten van het land. Hier begint onze roadtrip door een indrukwekkende omgeving. De natuur, de indianencultuur en de indrukwekkende bergen van de Andes: we hebben al veel mooie plekken op de wereld gezien, maar hier zijn we opnieuw onder de indruk. 

Argentinië is groot, we ontkomen er dus niet aan om ook gebruik te maken van binnenlandse vluchten. Vanuit Buenos Aires vliegen we naar Salta. In Salta hebben we gekozen voor een farmstay, op een boerderij buiten de stad zodat er wat meer speelruimte is voor de kinderen.

 

Bij de mensen thuis – Finca El Boqueron

Met onze huurauto rijden we naar de finca. Er is een grote tuin waar de kinderen zich heerlijk kunnen uitleven. We hebben uitzicht op de omringende bergen die verscholen liggen achter de wolken zodat we alleen de toppen kunnen zien. Er loopt een riviertje langs de finca en in de grote tuin staan prachtige oude bomen in mooie herfstkleuren.

 

We hebben kamers in het huis zelf waar verder een ruim terras is, een woonkamer en een aparte televisiekamer. Aan het aantal persoonlijke details te zien, zoals bijvoorbeeld de vele ingelijste familiefoto´s, vermoeden we dat we deze ruimtes delen met de eigenaren van het huis. Dat blijkt inderdaad ook zo te zijn. We krijgen hier dus een kijkje in het leven van een normale Argentijnse familie (aan het huis te zien echter wel een wat rijkere familie).

´s Avonds wordt er voor ons gekookt. Voor de kinderen hebben we wat Nederlandse Olvarit potjes meegenomen. Zij zijn blij met dit ‘diner’ en hierdoor kunnen ze een keer op tijd naar bed. Wij konden hierdoor genieten van een diner voor twee. Heerlijk rustig! We kregen dit opgediend in de televisiekamer, compleet met kaarsen en zelfs bloemen op tafel.

 

Het ‘Parque Central’ van Salta is een ideale kinderspeelplek: er worden rondjes om de fontein gerend en ook de duiven zijn heel interessant.

 

De volgende dag nemen we de vier kilometer lange grindweg terug naar de hoofdweg om de stad Salta te bekijken. De provinciehoofdstad heeft een leuk, oud koloniaal centrum met uiteraard verschillende kerken en een “parque central”. Zoals op zoveel plaatsen wordt dit het plein 9 juli genoemd. Een ideale kinderspeelplek: er worden rondjes om de fontein gerend en ook de duiven zijn heel interessant.

 

Het rijden in Argentinë gaat heel goed. Salta is niet zo´n drukke stad waardoor we weinig last hebben van de ontbrekende verkeersregels (in de praktijk heeft de grootste auto bijvoorbeeld voorrang) en onlogisch geplaatste (ver-)stoplichten. Bijna alle straten zijn eenrichtingsverkeer. De eerste keer hebben we dit niet in de gaten. Gelukkig doen we dit in een brede, rustige straat, waardoor we alle kans hebben om onze fout te herstellen.

 

Tilcara – Boven de wolken schijnt de zon

Vandaag hebben we ruim 200 kilometer voor de boeg naar onze volgende accommodatie in Tilcara. Omdat de route dwars door Salta gaat en we bovendien de toeristische route door de bergen nemen, duurt de reis uiteindelijk toch wat langer dan verwacht. Het was wel de moeite waard, maar op de terugweg kiezen we waarschijnlijk toch voor de snelweg.

 

De omgeving van Tilcara (2461 m) is heel mooi en indrukwekkend. Het is het gebied in de Andes waar de indianen wonen. Als je zou zeggen dat we in Bolivia, Ecuador, Peru of Chili zouden zijn, geloven we het ook. We zitten hoog in de bergen die kaal en ruig zijn en waar de rotswanden uit verschillende kleuren bestaan (veel mineralen). Hier tegenaan groeien reusachtige cactussen. En wat ook niet onbelangrijk is… we zitten hier boven de wolken en hebben dus prachtig weer.

 

Onze accommodatie (Refugio del Pintor) ligt in een klein straatje en is nagenoeg onzichtbaar. Er is een klein deurtje met een idem bordje dat we eerst ook voorbij rijden. Hierachter ligt het huis met verschillende pleintjes en kamertjes. We krijgen twee kamers met een gedeelde badkamer ertussenin. Er is alleen geen kinderbedje, dus we hebben onze travelcot niet voor niets meegenomen. Voor de deur ligt een grasveldje waar we kunnen voetballen en spelen (ommuurd, dus de kinderen kunnen hier ook rustig zelf spelen). Het ligt uit de wind en in de zon, dus we genieten van ons eerste vakantieweer en we kunnen eindelijk in ons t-shirt lopen. Zodra de zon ondergaat wordt het echter snel koud. We trekken zo ongeveer alles aan wat we bij ons hebben en lopen naar het dorpje.

Tilcara is een klein dorpje met een artisanes-markt op het plein. Het is er gezellig en gemoedelijk. We eten in een restaurant waar een fles Norton wijn goedkoper is dan bij de Albert Heijn en daarna gaan we allemaal vroeg naar bed.

 

Humahuaca – tussen de indianen

De ´Quebrada de Humahuaca´ moet een mooie route zijn door het dal met in het midden het dorpje Humahuaca. Nadat we eerst bij de wasserij in Tilcara onze vuile was hebben afgegeven, gaan we op pad. De route is inderdaad prachtig. Volgens de Lonely Planet moet je in de bus kiezen voor een plaats aan de rechterkant voor het mooiste uitzicht, maar wij zijn het erover eens dat de linkerkant indrukwekkender is. Hier heb je de mooiste rotsen met de meeste kleuren en de hoogste cactussen. We hebben de afgelopen jaren al heel wat mooie landschappen gezien en mooie routes gereden, maar deze route behoort zeker tot de indrukwekkendste!

We stoppen in het dorpje Humahuaca, parkeren de auto in een klein straatje vlakbij het dorpsplein en lopen het plaatsje in. Het is klein, maar erg leuk en pittoresk. Er zijn een paar andere toeristen en uiteraard marktkraampjes en winkeltjes waar souvenirs en poncho´s worden verkocht, maar het voelt niet te toeristisch. Op straat zien we vooral de lokale Indiaanse inwoners. Het dorpje is erg fotogeniek en we schieten aardig wat foto´s. We halen de schade van de afgelopen jaren waarin we veel te weinig foto´s van de kinderen hebben gemaakt aardig in.

 

Er wordt gevoetbald, patatjes gebakken van grassprietjes en er gaan taarten van takjes in de ‘oven’. Speelgoed hebben we bijna niet meegenomen en missen we ook niet.

 

Bij de plaatselijke bakker kopen we broodjes en pakjes drinken die we in de auto, onderweg naar huis, opeten en -drinken. De rest van de middag brengen we in de tuin van het hotel door, terwijl we wat ´klusjes´ doen, zoals het ophalen van de was, het intypen van deze verhaaltjes, enz.. De kinderen vermaken zich ondertussen uitstekend. Er wordt gevoetbald, er worden patatjes gebakken van grassprietjes en er gaan taarten van takjes in de oven. Speelgoed hebben we bijna niet meegenomen en missen we ook niet. Indy is blij met haar miniloco, Lukas met een paar autootjes en Eva met haar stapelbakjes. Allemaal hebben we veel plezier van de bal die we voor €0,50 in de supermarkt hebben gekocht. Inmiddels is hij lek en een stuk kleiner, maar dit kan de pret niet drukken.

 

´s Avonds eten we in een hotel dat naast ons hotel ligt. Hier wilden we eigenlijk graag verblijven maar het was helaas vol. In dit hotel zijn ook wat lama´s en soortgelijke dieren, een zwembadje en een speeltuintje. Voordat we gaan eten gaan we hier even spelen. Er is een speeltuintje met een aparte babyschommel, zoals overigens in heel veel speeltuintjes. Het is jammer dat we hier niet konden verblijven, maar het hotel dat we nu hebben is een prima alternatief.

 

Salinas Grandes – voetballen op het zout

Vandaag hebben we een uitstapje naar de zoutmeren ´Salinas Grandes´ op de planning staan. De route naar Purmamarca (de snelweg tussen Bolivia en Jujuy/Salta en onderdeel van de Panamericana) is, zelfs nu we deze de tweede keer rijden, mooi. Als we hiervan afslaan richting Salinas Grandes weten we echter niet wat we zien. Dit is echt ongelooflijk mooi. Onvoorstelbaar dat er zo weinig toeristen in dit deel van het land komen en dat iedereen altijd alleen maar rept over Patagonië en Iguazu. Dit gebied behoort wat ons betreft zonder twijfel tot de meest indrukwekkende ter wereld en slechts een zeer klein deel van de toeristen in Argentinië komt hier.

We rijden tussen bergen met een veelheid aan kleuren, langs een mooie canyon, prachtige rotsen en natuurlijk enorme cactussen. De weg gaat snel omhoog en op een gegeven moment kijken we neer op de toppen van bergen waar we even daarvoor nog tegenop keken. Na iedere bocht verwachten we op het hoogste punt aan te zijn gekomen, maar telkens gaat de weg nog verder omhoog. We vragen ons af hoe hoog we zullen zijn. We verwachten een hoogte van ongeveer 3500 meter. Als we de top bereiken blijkt dat we maar liefst op 4170 meter hoog zitten. Dat verklaart in ieder geval waarom ik ineens hoofdpijn heb gekregen. We stoppen voor een foto. Hoeveel kinderen van nog geen vijf jaar zullen kunnen zeggen dat ze op zo´n hoogte zijn geweest?

 

Op de terugweg zijn we opnieuw onder de indruk het prachtige landschap en nu zien we pas hoe steil de weg naar boven ging.

 

Vanaf de pas is het niet ver meer rijden naar de grote zoutmeren. De weg gaat dwars door de zoutvlakte. Halverwege kun je met de auto de zoutvlakte oprijden. Super! We gaan op zoek naar zo groot mogelijke zoutklompen en spelen met het zout alsof het zand is en we in een hele grote zandbak zitten. Voor we vertrekken spelen we nog een partijtje voetbal met de bal die we nog in de auto hadden liggen. De oranje bal kun je op de witte vlakte niet echt over het hoofd zien.

Op de terugweg zijn we opnieuw onder de indruk het prachtige landschap en nu zien we pas hoe steil de weg naar boven ging. De reis gaat nu, zonder fotostops en bergafwaarts, een stuk sneller. We lunchen bij een accommodatie bij Purmamarca. Dit is een mooie plek met heerlijk eten en een speeltuintje. Er kan dus weer even geschommeld worden voordat het eten op tafel staat.

Eenmaal thuis spelen we weer op het grasveld. Nadat de kinderen in douche zijn geweest wandelen we naar het dorpje voor ons laatste diner hier. Onze jongst telg geniet van haar tagliatelle en gaat als haar bord leeg is vrolijk verder met dat van haar broer en zus, die allebei eigenlijk te moe zijn om te eten. Het lukt de kinderen helaas nog niet om mee te gaan met het Argentijnse ritme van laat eten en lang uitslapen.

 

Op de boerderij

Het is alweer tijd om afscheid te nemen van het prachtige gebied rond Tilcara. Na een kus van de gastvrouw van het hotel worden we uitgezwaaid en vertrekken we terug richting Salta. We vinden het jammer dat we naar bijna dezelfde plaats teruggaan als waar we eerst hebben gelogeerd en weten niet of het hier leuk zal zijn om een rustdag te hebben.

 

We rijden dezelfde lange grindweg die we al kennen van Fina el Boqueron, maar mogen nu iets eerder afslaan om via een hele lange oprijlaan bij Finca el Manantial te komen. Als we aankomen komt Sofia ons al tegemoet. We blijken nu op een echte boerderij te verblijven, in mooie ruime kamers die direct aansluiten op de woonkamer. Omdat we de enige gasten zijn, hebben we het hele huis voor onszelf. Wat een leuke en mooie plek is dit! We krijgen een korte rondleiding over het terrein. Er zijn paarden, koeien, varkens en heel veel biggetjes. Verder is er een grote tuin met prachtige bomen, schommels, een tennisbaan, een voetbalveld en een zwembad. Op de boekenkast vinden we foto´s van Maxima, Willem-Alexander en koningin Beatrix. Zij hebben overnacht in het andere hotel van dezelfde eigenaar (bij Purmamarca, hier hebben wij een keer heerlijk geluncht). Grappig, en dat terwijl het Koninginnedag is! Is dat toeval?

Onze zorgen over een saaie rustdag bleken onterecht; dit is de ideale plek voor een dagje niets. ´s Morgens gaan we nog even bij de dieren kijken. Eva kijkt haar ogen uit. Ze roept enthousiast varken, koe, paard en vogel. Indy en Lukas zijn er helemaal klaar voor om te gaan paardrijden. Zonder aarzeling laten ze zich op de rug van een grote schimmel zetten en ook Eva mag nog even. De kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen en ´s middags mogen ze nog een keertje. Ze zijn overigens direct grote vrienden met Sofia (onze gastvrouw), die het gelukkig ook wel leuk vind en ze graag op sleeptouw neemt. Taal is geen probleem, ze lijken elkaar prima te begrijpen.

 

Wel ontstaat bij de kinderen heel duidelijk het besef dat ze in andere landen andere talen spreken. Een paar woordjes pakken ze gemakkelijk op, dus de Ola! en gracias klinken de hele dag vrolijk uit hun monden.

 

Benieuwd naar het vervolg van onze reis? Hierna reden we met onze huurauto naar Cachi en Cafayate. Ook deze route is waanzinnig mooi! We begonnen onze reis eerder in Buenos Aires.